Desenvolvemento e cambio climático

O aumento de emisións de dióxido de carbono no momento actual está vencellado á obtención de enerxía, e as necesidades enerxéticas van en aumento, por canto que a poboación mundial está a experimentar un vertixinoso incremento. En 12 anos aumentou en máis de 1.000 millóns de habitantes. As rexións onde o crecemento é máis acelerado son África, Asia e en menor medida América Latina, que se corresponden cos países máis pobres.

unidad_1 image_144

No cumio mundial do clima que se clausurou en Nairobi (Kenia) o 17 de novembro do 2006, o Secretario Xeral da ONU recalcou que é urxente un plan para previr as consecuencias do cambio climático sobre todo en áfrica “porque o cambio climático terá consecuencias desproporcionadas para os pobres” facendo a advertencia de que “estámonos achegando a unha situación sen retorno”.

unidad_1 image_145

unidad_1 image_146

Neste cumio avanzouse na adaptación ao cambio climático, mediante o desenvolvemento dun Fondo de Adaptación acordado hai anos, e que debe de axudar aos países en desenvolvemento a adaptarse ás consecuencias presentes e futuras do cambio climático.

Outra noticia positiva do cumio foi o éxito da proposta de Brasil para prever incentivos positivos co fin de reducir a deforestación nos países en desenvolvemento. Ata agora só se premiaban as actividades de reforestación. A importancia de ter en conta este aspecto ten moito que ver con que a deforestación non só produce importantísimas emisións de CO2 senón que tamén prexudica enormemente ás economías das zonas e a biodiversidade.

Os estados industrializados producen a metade das emisións de dióxido de carbono do planeta; a outra metade prodúcese nos estados en vías de desenvolvemento e nos da extinguida Unión Soviética. A tendencia ao aumento é unha constante en todos os países. A procura dunha xusta igualdade entre os estados, implica unha tendencia maior ao aumento nos países en desenvolvemento.

unidad_1 image_147 Palacio da auga de Kioto, símbolo dunha cidade que é un exemplo de harmonía entre o ser humano (a construción) e a natureza (a auga e as árbores).

No 1997, na cidade xaponesa de Kioto os países desenvolvidos comprometéronse a reducir as emisións dos gases causantes do efecto invernadoiro. Non obstante quedarán liberados deste compromiso os estados pobres. A porcentaxe global comprometida polo conxunto dos estados desenvolvidos é de 5,2 % respecto dos niveis medidos no 1990, aínda que a cota particular de redución que corresponde a cada país varía dependendo de canto contaminou no pasado

En Nairobi empezou a abordarse cómo introducir aos países pobres, sen que se freen as súas posibilidades de desenvolvemento económico, toda vez que potencias emerxentes como China e India non se incorporaron á revolución industrial. Estas necesidades de desenvolvemento industrial nos estados máis pobres que comprenden da orde do 80% da poboación mundial, dificulta que se poida acadar o obxectivo de manter constantes os niveis actuais das emisións de dióxido de carbono dentro dos próximos 50 anos, as emisións dos países pobres nin sequera poderían duplicarse, supoñendo sempre que os países industrializados consigan unha importante redución, que estaría na liña do obxectivo comunicado polo Primeiro Ministro británico Tony Blair, de reducir o 60% das emisións, o que levaría a que as emisións de EEUU, que actualmente representan practicamente cinco veces a media mundial, pasarían a representar o dobre no ano 2056.